در حال حاضر، روش‌های معمول جهت تشخیص و درمان سرطان شامل: جراحی، تشریح، بافت‌برداری، شیمی درمانی و پرتو درمانی، قادر نیستند میان سلول‌های سالم و سلول‌های سرطانی تفاوتی قائل شوند و این مسئله موجب مسمومیت بدن و عوارض جانبی زیان‌آور در بافت‌های دیگر از قبیل: تخریب مغز استخوان، بیماری‌های عضله‌ی فلب و صدمات عصبی می‌شود که این امر خود بزرگ‌ترین محدودیت در تعیین دوز دارو می‌باشد. 
نانوفناوری آغاز تغییرات در مقیاس و روش‌های رهاسازی دارو در بدن می‌باشد. ذرات و ابزارهای نانو از نظر ابعاد، کاملاً به مولکول‌های زیستی نزدیک بوده و به سادگی می‌توانند در اغلب سلول‌ها نفوذ کنند. قابلیت ادغام فیزیکی، شیمیایی و خواص بیولوژیک این نانوذرات، پژوهشگران و مهندسین را قادر خواهد ساخت تا نانوذرات را در جهت ساخت دارو به کار گیرند. داروهایی که در حوزه تشخیص و درمان بیماری‌ها از جمله سرطان می‌تواند مفید واقع شود.    
2. نانوذرات؛ حامل دارو 
یکی از اهداف نانوفناوری سوارکردن مولکول‌ها و داروها بر روی مواد حامل (نانوذره) و سپس فرستادن و رها کردن آن‌ها به درون سلول می‌باشد. دارورسانی هدف‌دار موضوع جدیدی نیست و به اوایل قرن بیستم، هم‌زمان با طرح گلوله‌ی سحرآمیز از سوی ارلیخ، برمی‌گردد. اما هنوز تهیه و بکارگیری آن برای آزمایش‌های بالینی یک چالش بزرگ است. این چالش شامل پیدا کردن هدف مناسب برای یک بیماری خاص، یافتن دارویی مناسب جهت درمان بیماری موردنظر و پیدا کردن حاملی مناسب برای رساندن دارو به اندام هدف می‌باشد، به شکلی که این حامل از سیستم ایمنی بدن–که مواد بیگانه را به سرعت از گردش خون حذف می‌کند– در امان باشد. نانوذرات با پوشش محافظ برای دوری از سیستم ایمنی بدن و لیگاندهایی جهت هدف قرار دادن سلول یا بافت خاص، بسیاری از ویژگی‌های لازم یک گلوله‌ی سحرآمیز را برآورده می‌سازند.
نانوذرات شامل انواع مختلف از سامانه‌های کلوئیدی با مقیاس زیر میکرون (کوچک‌تر از یک میکرومتر) می‌باشند، و ممکن است غیرآلی، لیپوزومی یا پلیمری باشند. یکی از مزیت‌های اصلی نانوذرات کوچکی اندازه آنها می‌باشد، که می‌توانند به راحتی از بسیاری از سلول‌های زیستی عبور نمایند. برتری دیگر، چگالی بالای عامل دارویی در آنهاست که می‌توان از آن برای رسیدن به خصوصیات رهایش دارویی متفاوت استفاده نمود. به دلیل وجود انواع مختلف روش‌های تولید نانوذرات، خصوصیات سطحی متفاوتی نیز می‌توان برای نانوذرات ایجاد کرد، از این طریق ویژگی‌های دیگری نیز مانند اتصال لیگاندهای محافظ برای افزایش مقاومت نانوذره در برابر سیستم ایمنی بدن، و در نتیجه افزایش حضور آنها در گردش خون، و یا اتصال لیگاندهایی برای متصل شدن نانوذرات به سلول  بافت هدف، به نانوذرات افزوده می‌شود.

ادامه مطلب...