شاتل فضایی امریکا که اولین بار در سال 1981 پرتاب شد. نخستین سفینه قابل استفاده مجدد جهان بود. سه بخش اصلی آن مدارپیما، موشکهای تقویت کننده، و مخزن بیرونی سوخت (تنها مخزن سوخت آن که بعد از هر مأموریت قابل استفاده نیست) می باشد. کاشی‌های ویژه مقاوم در برابر گرما مانع از سوختن مدارپیما به هنگام بازگشت به جو زمین می‌شوند. بازوی قابل کنترل از راه دور تعبیه شده در مخزن محموله مدارپیما، می‌تواند ماهواره‌ها را در فضا قرار دهد؛ و همچون سکویی ثابت برای کار فضانوردان عمل کند.

پس از فضاپیماهای مرکوری، جمینی و آپولو (که ماه را فتح کرد)، امریکایی‌ها به سراغ سفینه های رفت و برگشتی رفتند و بدین سان، شاتل های فضایی متولد شدند. شاتل‌ها تا 7 مسافر و 25 تن تجهیزات را در خود جای می‌دهند و زمان طولانی‌تری را در مدار زمین به سر می برند. آن‌ها همچنین به یک بازوی روباتیک مجهز هستند که به کمک آن می توانند ماهواره‌ها را به دام انداخته، اقدامات لازم را در مورد تعمیرات یا انتقال آن صورت دهنده نکرده است....

تاکنون هفت شاتل به نام های انترپرایز، راه یاب (پث فایندر)، کلمبیا، چلنجر، دیسکاوری، آتلانتیس و اِندِور ساخته شده که دو شاتل نخست، ناکامل و برای آزمایش‌ها و بررسی‌ها ساخته شده‌اند. از میان پنج شاتل بعدی نیز چلنجر و کلمبیا دچار سانحه شده‌اند و فقط سه شاتل دیسکاوری، آتلانتیس و اندیور مشغول فعالیت هستند. به دلیل دو سانحه که باعث کشته شدن 14 فضانورد و از دست رفتن 2 فضاپیمای شاتل شد، ناسا اعلام کرده که ناوگان شاتل را تا سال 2010 میلادی بازنشست خواهد کرد

.

شاتل‌های فضایی بسیار هزینه‌بر هستند، به طوری که پرتاب آن فقط پانصد میلیون دلار هزینه در بر دارد و این، غیر از هزینه های نگهداری و تعمیرات آن است. همین هزینه های سنگین موجب شد تا روسیه از شاتل فضایی قدرتمند خود، بوران، استفاده نکند. بوران با قدرت حمل 30 تن تجهیزات، و استفاده از امکانات ناوبری پیشرفته، یک سر و گردن بالاتر از همتای امریکایی خود است؛ ولی به دلیل هزینه های بسیار بالا، روسیه از آن استفاده نکرده است.